# 25

Cienka linia łącząca ślimaczy śluz i moją osobę nawet nie drgnie. Terminy rzekomo oddalone od siebie nieznaczącymi kilometrami łączą się w pewien sposób splątanym węzłem. Z łatwością połknięty, wędrujący do kolejnego, wyimaginowanego żołądka sieje zamęt rozwalając wszystko, co napotka na swojej drodze. Ma na celu wygraną. Zaciska zęby, otwiera szeroko oczy i sunie z gracją po cienkiej warstwie przesady. Od czasu do czasu obraca się patrząc czy współzawodnik nie chce strawić szybciej hamującej, męczącej nas wszystkich powłoki. Przyspieszając gubi świadomość życia realnego zamieniając się w wytwór nieznośny i nietykalny. Otula żebra, kręgi i miednicę. Zasypia czekając na psychodeliczny dźwięk wydobywający się z prawej kieszeni. Codziennie jutro rozpływa się jego panowanie nad własnym ciałem. Robi wszystko, aby „Dziś” było lepsze, owocniejsze, przyjemniejsze. Zanurzam się w wodnej powłoce rozkoszy, kiedy wokoło widzę lśniącą w blasku gwiazd i księżyca czerń. Mieszam przez cały czas w długo wypalanym porcelanowym naczyniu składniki życia, wyjęte z innych półek, różnych domów, niepodobnych do siebie miast wylewając je potem sobie na twarz i rozpuszczając świadomość własnego istnienia.